Een moment van bezinning

Vrijdag. Morgenochtend geen les. Dat betekent dus dat ik niet om half acht ’s ochtends mijn ogen onder de douche open probeer te krijgen, wat oploskoffie klaar maak en de laatste woordjes nog eens herhaal om op tijd klaar te zitten voor de les. Wanneer Katya, de docente, arriveert, is zij al bijna twee uur onderweg geweest (ze woont aan de andere kant van de stad) en dus het stralende middelpunt van het appartement. Bijna vier uur later zit de les erop en hebben we geleerd dat het postkantoor en de keuken in het verre Russische verleden in de open lucht gesitueerd waren (zeg maar in de tijd dat de post nog met behulp van paarden werd bezorgd). Wat betekent dat ze worden gecombineerd met een ander voorzetsel dan gebruikelijk, maar daar zal ik verder maar niet op ingaan. Het is dus weekend! Niettemin heb ik zo veel huiswerk gekregen dat ik me hiermee het gehele weekend gemakkelijk kan vermaken. Zeven opdrachten. De eerste opdracht heb ik na twee uur voor de helft af. Ok. Ik moet toegeven dat ik een perfectionist ben, maar na twee uur heb ik er genoeg van en besluit ik een wandeling te gaan maken.

Het doel is de grootste begraafplaats van St. Petersburg; dat denk ik tenminste. Direct al een naïeve gedachte, want als ik terug ben en in een van de reisgidsjes kijk, zie ik dat er maar liefst drie begraafplaatsen als bezienswaardigheid worden aanbevolen, maar daar zit de begraafplaats op het Vasilievsky eiland niet bij. Het zal wel komen omdat het plattegrondje dat ik tot mijn beschikking heb, alleen een overzicht van het stadscentrum biedt. De begraafplaats is niettemin enorm en bestaat uit een park verscholen tussen een aantal tientallen meters hoge flats. Ommuurd door een armoedig hek liggen de eerste graven direct naast de stoep. Er lijkt weinig ruimte over. En ook vandaag wordt er gewerkt. De gemiddelde levensverwachting van de Russische man is bij geboorte een jaar of zestig. Voor vrouwen is dat ongeveer 73 jaar.

Ondanks het overweldigende aanbod aan graven van jong gestorven mensen, kun je het geen treurige plaats noemen. Mijn wandeling is eigenlijk best aangenaam. Het park is in feite een bos; de vogels fluiten, de frisse lucht biedt een welkome afwisseling in deze stoffige stad en het groen biedt wat koelte. De graven zelf zijn bezaaid met bloemen en vaak zijn er bloemen, planten en varens rondom het graf geplant, wat het een kleurrijk geheel maakt. Als ik een tijdje heb rondgewandeld, zie ik toch iets dat me diep raakt. Een oude vrouw zit met haar geopende kniptasje op schoot op een bankje nabij de ingang. Een enkeling gooit wat geld in de tas. Het pensioen dat ze krijgt is lang niet voldoende om in deze dure stad van te kunnen leven.