Saturday 30 May 2009

Mieke was in Petersburg












“Zou jij in een stad als St. Petersburg kunnen wonen?” was een van de vele vragen die ik na mijn terugkomst in Nederland gesteld kreeg. En, ik moet bekennen, ook een van de moeilijkste vragen. Alweer heel wat jaren geleden heb ik het een behoorlijke tijd volgehouden om in een Roma-gemeente te wonen en werken. De cultuurverschillen en armoedige omstandigheden vormden een enorme uitdaging. Toch denk ik dat St. Petersburg nog meer flexibiliteit van een mens eist. In ieder geval geduld. Daar waar je je tussen Roma nog kunt verschuilen achter het feit dat je een rijke Westerse bent en het ook helemaal de bedoeling niet is dat je de taal van “de zigeuner” als gadje (vreemdeling) probeert te leren, kun je er in een miljoenenstad als St. Petersburg niet omheen dat falen of slagen een gevolg is van je eigen inzet en handigheid in het “zakendoen”. Dat betekent ten eerste dat je je voor de volle honderd procent moet storten op het leren van de Russische taal. Natuurlijk is dát de reden waarom ik naar Rusland ben gegaan. De boeken van Jelle Brandt Corstius, Peter d’Hamecourt en Laura Starink vormen een prachtige inleiding op de verbazingwekkende manier van leven van net over de grens met de Baltische staten tot aan het verre Sakhalin. Maar hun mooie verhalen beginnen pas echt te leven zodra je het vliegtuig uitstapt. Een vakantie in Rusland kan natuurlijk altijd. Maar een toeristische rondreis is voor mij geen uitdaging. De taal leren is dat wel. Bovendien trekt de geschiedenis van Oost-Europa en Rusland me aan; en een baan in Rusland of de omringende onafhankelijke staten van de voormalige Sovjetunie lijkt me zeker niet onmogelijk, integendeel. Hoewel ik in Nederland al een paar cursussen Russisch heb gevolgd, is het me heel snel duidelijk geworden dat je Russisch alleen maar heel goed kan leren in Rusland zelf. In twee weken tijd heb ik erg veel geleerd over de taal, over de rijke historie en cultuur van het grootste land ter wereld en heb ik twee keer een marathon gewandeld. Twee weken zijn echter veel te kort. De stad is zó overweldigend, zó groot, en zó mooi dat het bijna jammer is dat je binnen de muren van het appartement rijtjes woorden uit je hoofd moet leren. Naar buiten, moest ik! Ik heb me heftig verzet tegen het tijdgebrek door te proberen om dan
maar gewoon alles te doen; en de lessen actief volgen, en het huiswerk netjes maken, en alle bezienswaardigheden opzoeken, en flink uitgaan om je tussen de Russen te mengen, en traditionele “Russische” borsjtsj maken, en het metronetwerk intensief te benutten door zo lang mogelijke afstanden onder de grond af te leggen. Dat heeft me heel wat uren aan noodzakelijke slaap gekost. Dus nu ik eindelijk weer een beetje ben bijgekomen van deze reis, ben ik hard op zoek naar een Rus of Russin met wie ik kan napraten over Rusland. Om tegelijkertijd het geleerde in praktijk te brengen en om me voor te bereiden op een volgende bezoek aan dit mooie land. Want één ding is me wel duidelijk geworden na die twee weken. Wat weet ik toch eigenlijk nog weinig over Rusland.


1 comment: